Ένα έργο τέχνης που απεικονίζει τα λαλάρια, εμπνευσμένο από τη διάσημη παραλία της Σκιάθου, έχει εγκατασταθεί στην Ακρόπολη του νησιού. Ένα έργο τέχνης με δημιουργό την Βένια Δημητρακοπούλου.
ΝΤ.Χ. (hiotopoulou@gmail.com)
Η Ακρόπολη της Σκιάθου έχει τη δική της μακραίωνη ιστορία, μια ιστορία, που ανιχνεύεται στα ερείπια, σήμερα, του τείχους της αρχαίας πόλης και χρονολογείται στον 4 ο π. Χ. αι., σύμφωνα με τον Άγγλο αρχαιολόγο A. Wace.
«Ο χώρος είναι συνδυασμός απότομου θαλασσινού τοπίου, με τον ουρανό και το φως να επιτείνουν το μυστήριο των επιβλητικών συνδέσμων με το παρελθόν, ένας χώρος εχθρικός, θα έλεγα, και απρόσμενος για εμάς, ιδανικός όμως για τον πεζογράφο-σκηνοθέτη του ανοιχτού χώρου και του σκιόφωτος, υμνητή του μεγαλείου της φύσης, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, για να σκηνοθετήσει έντεχνα, μια από τις πολλές ιστορίες ανθρώπων, πλεγμένες με τη θάλασσα, με το βουνό και μ’ όλον τον περίγυρό τους, το ‘Μοι(υ)ρολόγι της φώκιας’, ανάμεσα στους βράχους και στη θάλασσα, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στα νιάτα και στα γηρατειά, ανάμεσα στο μυρολόγι και στο ποιμενικό άσμα» αναφέρει η ιστορικός αρχαιολόγος Συραϊνώ Εμμ. Κορωνιού- Διονυσίου.
Μια ξεχωριστή ημέρα
Η 15η Δεκεμβρίου του 2024, ήταν μια ξεχωριστή μέρα για τη Σκιάθο και τους Σκιαθίτες. Ήταν η μέρα που η Ακρόπολη βρέθηκε, ξανά, στη δημόσια επικαιρότητα, μέρα που εγκαινιάστηκε ο ισόπεδος κυκλικός κόμβος στο χώρο και εγκαταστάθηκε μια, μοναδικής έμπνευσης και έκφρασης, καλλιτεχνική δημιουργία της πολυβραβευμένης εικαστικού Βένιας Δημητρακοπούλου, η καλλιτεχνική παρουσία της οποίας μετράει κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό.
Ο κόμβος κατασκευάστηκε, μετά από αίτημα της δημοτικής αρχής, από την Περιφέρεια Θεσσαλίας, στο πλαίσιο του έργου Αποκατάστασης των βλαβών του επαρχιακού δικτύου Σκιάθου, από την θεομηνία του Απριλίου του 2020 και αποτελεί καίριο σημείο της πόλης, αφού εκεί συναντώνται και διασταυρώνονται οι οδικές αρτηρίες από και προς τις Κουκουναριές.
Ταυτόχρονα, με την τελετή των εγκαινίων του οδικού κόμβου, τοποθετήθηκε πάνω σ’ αυτόν ένα πραγματικό ‘άνθος της πέτρας’ κομψό στην πάλλευκη απλότητά του και απλό στην κομψότητά του, ‘Τα Λαλάρια, οι πολύτιμοι λίθοι από φως και νερό’ της κας Δημητρακοπούλου. Πρόκειται για μια αρμονική συνύπαρξη Τέχνης και τοπίου, έργο αποκλειστικά φιλοτεχνημένο γι’ αυτό το τοπίο, το οποίο ξεκινάει σ’ αυτή την περιοχή από τα χρόνια του Παπαδιαμάντη.
Τα Λαλάρια
Τα Λαλάρια αναφέρονται στην εμβληματική παραλία της Σκιάθου, μια παραλία ανάμεσα στις πενήντα ωραιότερες, στον κόσμο, στην ακτή της οποίας υπάρχουν ( σήμερα ο αριθμός τους έχει μειωθεί σημαντικά) κάτασπρα λαλάρια, βότσαλα, σφυρηλατημένα από τη σμίλη και τον μαντρακά της αλμύρας τηςθάλασσας, του ήλιου και του αέρα, που όλον τον χειμώνα μαστιγώνει αλύπητα, τις απόκοσμες βορινές παραλίες του νησιού. Το τοπίο τα τελευταία χρόνια έχει αλλοιωθεί δραματικά.
Η δημοτική αρχή της Σκιάθου, στην προσπάθειά της να αποτρέψει την περαιτέρω αλλοίωση του τοπίου, αποδύθηκε σ’ έναν διαρκή αγώνα, με ενημερωτικές καμπάνιες παντού, καθώς και με την τοποθέτηση, στο αεροδρόμιο της Σκιάθου, ενός κουτιού, μέσα στο οποίο καλούνται οι επισκέπτες, που έχουν τυχόν πάρει λαλάρια, ως αναμνηστικά, να τα τοποθετήσουν μέσα σ’ αυτό. Ο αγώνας αυτός καλύπτει και μια άλλη πτυχή, η οποία αφορά στον εξωραϊσμό και στην αναβάθμιση και κάποιων άλλων κοινοχρήστων χώρων.
Καλλιτεχνική δημιουργία
Ο δήμαρχος Σκιάθου Θοδωρής Τζούμας απευθύνθηκε στην κα. Δημητρακοπούλου, προκειμένου να φιλοτεχνήσει κάποιο έργο για τη Σκιάθο. Για την καλλιτέχνιδα, η πρόταση ήταν πρόκληση την οποία αποδέχτηκε και ύστερα από πολύμηνη επιτόπια έρευνα, μελέτησε προσεκτικά τον χώρο, συγκέντρωσε πληροφορίες σχετικά με την ιστορία του νησιού και τις ιστορίες των ανθρώπων, αφουγκράστηκε τους ήχους του, παρακολούθησε πώς ο χώρος επηρεάζεται στη διάρκεια της μέρας, ανάλογα με το φως, για να επιλέξει, αυτό που θα έκανε, τελικά.
Πηγή έμπνευσης και ορμητική αφετηρία της, για το συγκεκριμένο έργο, ήταν η εικόνα του κουτιού, στο αεροδρόμιο της Σκιάθου, σε συνδυασμό με την ακτή Λαλάρια, γι’ αυτό και του έδωσε το όνομα Λαλάρια.
Ετυμολογικά, οι λέξεις λάλαρος, λαλάρια, λαλαρίζω, λαλαρίδι κατάγονται από το ουσιαστικό λάας-λας=λίθος, πέτρα, βότσαλο και πέρασαν στη σκιαθίτικη ντοπιολαλιά ως λάλαρος, λαλάρια κ.λ.π.
Το έργο τέχνης
Τρία υπερμεγέθη λαλάρια ακουμπούν επάνω σε μια μεταλλική επιφάνεια (ανοξείδωτος χάλυβας). Στη συνέχεια, τοποθετούνται σε μεταλλική κυκλική επιφάνεια, που και αυτή είναι, από μόνη της, έργο τέχνης, η οποία, με την κατάλληλη επεξεργασία, θυμίζει υδάτινο καθρέφτη. Επάνω του καθρεφτίζονται τα σύννεφα, το γύρω τοπίο και οι εναλλαγές του φωτός, το οποίο αντανακλάται στα βότσαλα και στραφταλίζει στο ντελικάτο μάρμαρο.
*
-Το έργο είναι καρπός αγαστής συνεργασίας του Δήμου Σκιάθου, που είχε την πρωτοβουλία, με την Περιφέρεια Θεσσαλίας, η οποία ανέλαβε το κόστος των υλικών και με το Κοινωφελές ίδρυμα Αθ. Κ. Λασκαρίδη, δωρητή του έργου.
– Ως υλικό, επιλέχτηκε το λευκό ναξιακό μάρμαρο, που παραπέμπει στα λαλάρια και ο ανοξείδωτος χάλυβας.
