Θεσσαλονίκη, Δεύτερη μέρα του Πάσχα, 20 Απριλίου 2020, εν καιρώ καραντίνας, λόγω κορονοϊού, με ό, τι αυτό συνεπάγεται!
Ντέπυ Χιωτοπούλου + φωτ.: (hiotopoulou@gmail.com)
Άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνουν την βόλτα τους, παίρνουν τον αέρα τους – που αλλού;- στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
Γονείς να σέρνουν τα καροτσάκια με τα μωρά τους, γονείς να κρατούν τα παιδάκια τους από το χέρι, μπαμπάδες με παιδιά, φίλες, φίλοι, με ή χωρίς ποδήλατο, μόνοι και μόνες, ζευγάρια όλων των ηλικιών, ζευγάρια αγκαλιασμένα να κοιτιούνται με τρυφερότητα, αλλά και ζευγάρια να περπατούν ο ένας πλάι στον άλλο, ή και ο ένας πίσω από τον άλλον!
Άνθρωποι που βγήκαν με τον σκύλο τους βόλτα. Κυρίες ντυμένες με επώνυμες φόρμες και εντυπωσιακό γυαλί ηλίου απολαμβάνουν και εκείνες τη βόλτα τους. Η κολόνια τους αναδύεται στην ατμόσφαιρα…
Και πιο πέρα, στο πεζούλι, κάποιοι μοναχικοί, ένας 60χρονος ξεφυλλίζει εφημερίδα’ πιο πέρα 50χρονος διαβάζει ένα βιβλίο…!
Κουβέντες συνανθρώπων μας…
«Ρε φίλε, κάθομαι και μαζεύω λίγο ήλιο, από αύριο θα αλλάξει ο καιρός, θα έχει βροχές» λέει ένας τύπος, καθισμένος στο πεζούλι, στην άλλη άκρη του κινητού του τηλεφώνου.
«Είδες, τι ωραία βόλτα που κάναμε;» έλεγε ένας πατέρας στο 5χρονο, περίπου, γιο του.
«13.000 κοστίζει τώρα, το F10» μιλούσε ένας 40χρονος στο κινητό, κρατώντας στο άλλο του χέρι, τον μικρό του υιό.
«Ακούς, με πήρε ο Τάσος τηλέφωνο’ ξέρεις πόσο καιρό είχε να με πάρει ο Τάσος τηλέφωνο;…» έλεγε κάποιος άλλος στον απέναντι του.
«Μαμά, δες, ένα drone…» φώναζε ο πιτσιρικάς στη μαμά του, που βγήκε βόλτα με μια φίλη της και τα παιδιά. «Λες, να το σηκώσανε για να μας παρακολουθούν;» αναρωτιόντουσαν μεταξύ τους.
«Μια κατσαρόλα μαγειρέψαμε, δυο άτομα είμαστε, δεν θα μας φτάσει;» έλεγε ένα ζευγάρι της Τρίτης Ηλικίας σε έναν επίσης μεσήλικα’ ο οποίος μεσήλικας φαινόταν για αθλητής, ήταν ντυμένος με την ανάλογη ένδυση.
«Βγάλε με μια φωτογραφία, να φαίνεται πίσω το πλοίο’ από δω και πάνω, να φαίνονται και οι κοιλιακοί μου» έλεγε ένας άλλος 60χρονος plus (+), φωνάζοντας και επιδεικνύοντας το σώμα του…
«Σας ευχαριστώ, είμαι εντάξει»…
Και κάπου εκεί, επιστρέφοντας προς την οικία μου, και διασχίζοντας την έρημη -από αυτοκίνητα- Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου,
εκεί, γωνία Βασιλίσσης Όλγας με Πέτρου Συνδίκα, ένας κύριος -75άρης να ‘ταν- σκόνταψε στο πεζοδρόμιο και σωριάστηκε.
Κάνα δυο πεζοί συνέχισαν, αμέριμνα, την πορεία τους. Κοντοστάθηκα, κίνησα προς το μέρος του, ρώτησα (;) για να τον βοηθήσω, τον βοήθησα, σηκώθηκε, μ’ ευχαρίστησε, μειδίασε μουδιασμένος, και συνέχισε την πορεία του!
Σαν να ντράπηκε, μου φάνηκε…
Σαν να πέρασε η σκέψη, δευτερόλεπτα, από το μυαλό μου, «να βοηθήσω ή να κρατήσω τις αποστάσεις, που μας επιβάλλονται;».
Σαν να πέρασε η απορία από το μυαλό του, για δευτερόλεπτα, «να δεχτώ τη βοήθεια του συνανθρώπου μου ή να κρατήσω τις αποστάσεις;».
Σαν να περνάει η σκέψη, από το μυαλό μου, όχι για δευτερόλεπτα, μα, κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας’ και χθες, και σήμερα, και αύριο, και για πάντα, «Δεν θα χάσω ποτέ την ανθρωπιά μου, δεν θα ζω με τον φόβο, δεν θα συμβιώνω από απόσταση, δεν θα πάψω ποτέ να ευχαριστώ…!».
Χριστός Ανέστη!
