Ένα χαμόγελο, απλό, ας μην είναι και αληθινό, μια υποδοχή, έννοιες συνδεδεμένες άρρηκτα με τη ‘βαριά’ μας βιομηχανία. Έννοιες απλές, αλλά, δυστυχώς δυσεύρετες, σε κάποια μέρη της χώρα μας!
Της Ντέπυς Χιωτοπούλου (hiotopoulou@gmail.com)
Η αλήθεια είναι ότι είχα χρόνια να ανηφορίσω σ’ έναν παραδοσιακό οικισμό της Δυτικής Μακεδονίας’ έναν οικισμό όπου δεν κυκλοφορούν οχήματα, όπου, έτσι όπως τα ακούς από τις περιγραφές, από αυτά που βλέπεις σε εικόνες και φωτογραφίες, θα πεις, «α, τι τέλεια, ναι, εκεί θέλω να πάω!». Και όχι άδικα.
Ανηφόρισα λοιπόν πρόσφατα, μια καθημερινή ηλιόλουστη φθινοπωρινή ημέρα, με τα χρώματα των δέντρων να εναλλάσσονται από πράσινα σε καφέ, και από κίτρινα σε κόκκινα.
Οι ‘χρωματιστές’ πλαγιές, το δάσος, οι οξιές, τα φύλλα στο έδαφος, ο ήχος που έκαναν, ξέρετε αυτό το ‘χρατς – χρουτς-, όταν τα πατάς, ο γαλάζιος ουρανός, η ιδανική θερμοκρασία, ο ήλιος, η ζεστασιά του, οι αχτίδες του, έφτιαχναν το ονειρικό, αν θέλετε, σκηνικό, για μια σύντομη απόδραση από την ρουτίνα και την καθημερινότητα της πόλης.
Δυστυχώς όμως, σ’ αυτό το ονειρικό σκηνικό, δεν συμμετείχαν -ούτε καν στο ελάχιστο-, οι κάτοικοι (;) – επιχειρηματίες του χωριού. Με όσους τουλάχιστον βρέθηκαν στο διάβα μου, ή όσους είδα, και οι οποίοι είχαν σε λειτουργία την επιχείρησή τους, μια απλή καθημερινή ημέρα. Έστω…
Με σχεδόν απαξιωτική συμπεριφορά απαντούσαν, στο στυλ, «δεν μας ενδιαφέρει, είτε μείνετε, είτε δεν μείνετε, αν θα καθίσετε ή δεν θα καθίσετε».
Εικόνα εγκατάλειψης για τον ίδιο τον οικισμό, αδιαφορία (;…) και ένας… αυτόματος πιλότος για αυτό το τόσο ευαίσθητο προϊόν, που ακούει, στο όνομα, τουρισμός!
Για χαμόγελο; Αφήστε το, ούτε καν! Σπάνιο είδος…
Αντε, να υπήρξε και μια παραφωνία, στο όλο θέμα’ με ευγένεια και διάθεση για πληροφορίες σχετικά με το χωριό αλλά και τη γύρω περιοχή. «Έχει να δείτε αυτό, εκείνο, το άλλο, ανάλογα τον χρόνο που έχετε να διαθέσετε κτλ.». Πάλι καλά.!
Φιλοξενία, «υποδοχή και περιποίηση ξένων, στο σπίτι ή στον τόπο μας» δίνεται ως ερμηνεία για τη λέξη, στο ελληνικό λεξικό. Το αντίθετο της φιλοξενίας, «αφιλοξενία».
Και για άλλη μια φορά, λοιπόν, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι έναν τόπο, ούτε τα κτίρια, ούτε οι πέτρες, ούτε τα δάση, ούτε τα χρώματα, ούτε η αρχιτεκτονική, ούτε η κυκλοφορία ή μη οχημάτων, ούτε τα προϊόντα κτλ., ΔΕΝ τον χαρακτηρίζουν.
Έναν τόπο τον χαρακτηρίζουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
(Υ.Γ. Τελικά, ενώ ξεκίνησα με την προοπτική να μείνω, να διανυκτερεύσω, να ξοδέψω, προτίμησα, παρά την ολοήμερη κούραση μου, να επιστρέψω στο… σπίτι μου, σπιτάκι μου, σπιτοκαλυβάκι μου!).
