Ταξιδιωτική φωτογράφος, τα τελευταία είκοσι χρόνια, με τις φωτογραφίες της να έχουν ταξιδέψει – και να εξακολουθούν να ταξιδεύουν- με τον πλέον εκφραστικό τρόπο, το αναγνωστικό κοινό σ’ όλα τα ένθετα, ταξιδιωτικούς οδηγούς, περιοδικά και ειδικές εκδόσεις έγκυρων ΜΜΕ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Αεικίνητη, ιδιαίτερη, ευαίσθητη, μάχιμη η ταξιδιωτική φωτογράφος που καταθέτει στο debbiestravel.gr τη δική της εμπειρία σχετικά με το πώς βιώνει τον εγκλεισμό, αυτήν την εποχή, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
Μου λείπει…
«Θα περιμένετε να πω ότι είμαι σαν το θηρίο στο κλουβί. Και εγώ αυτό περίμενα.
Φυσικά και μου λείπει το ταξίδι!
Μου λείπει να πακετάρω τα απαραίτητα, να ετοιμάσω τις κάμερες και το laptop, να αφήσω κλειδιά στη κυρία που θα φροντίσει τον σκύλο και τις γάτες μου, για όσο θα λείπω. Να φύγω.
Μου λείπει ο δρόμος, τα βενζινάδικα για ανεφοδιασμό και ντεκαφ καφέ, το αεροδρόμιο, ο έλεγχος και η αναμονή, το λιμάνι και η χαρά να βλέπω τον Πειραιά να απομακρύνεται.
Μου λείπει το άγνωστο, οι τόποι που θα περπατήσω, οι άνθρωποι που θα γνωρίσω, οι σκέψεις που θα κάνω, τα συναισθήματα που θα γεννηθούν.
Το φως…
Μου λείπει η αγωνία αν θα προλάβω το φως, αν θα πετύχω το κλικ ακριβώς τη στιγμή που το θέλω, μου λείπει η χαρά που τα κατάφερα.
Μου λείπει το τσιγάρο που ποτέ δε θα καπνίσω ολόκληρο, γιατί κάτι θα δω να φωτογραφίσω και θα το διακόψω, το αυτοσχέδιο σάντουιτς μέσα στο αυτοκίνητο γιατί δεν πρόκειται να προλάβω να φάω κάτι άλλο, η όρεξη να ξυπνήσω τα χαράματα, ακόμη και η κούραση που θα με κοιμίσει γλυκά τη νύχτα.
Γέμισα τον χρόνο μου
Μετά τις πρώτες μέρες καραντίνας, διαπίστωσα ότι αυτός ο κενός χρόνος είναι διαχειρίσιμος. Μοιάζει με ένα εικοσιτετράωρο τράνζιτ σε κάποιο αεροδρόμιο ή κάποιο εικοσάωρο ταξίδι με πλοίο χωρίς καμπίνα. Έχω μάθει να περνάω καλά μόνη μου.
Γέμισα τον χρόνο μου με ξεκούραση (χωρίς ενοχές που δε δουλεύω), με δημιουργικότητα στήνοντας θέματα από το αρχείο μου, με μεγάλες ήρεμες βόλτες με τον σκύλο μου τον Μιλλού.
Η συμπόνια και η αλληλεγγύη
Τη λύπη μόνο δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ. Όχι για το ταξίδι που δεν κάνω, αυτό θα ξαναγίνει. Για τους ανθρώπους που υποφέρουν σε όλο τον πλανήτη. Αυτούς που ξέρω, αυτούς που θα συναντήσω στο μέλλον κι αυτούς που δεν θα γνωρίσω ποτέ.
Το στοίχημα είναι, να μη ξεχάσουμε και να μείνει μέσα μας τουλάχιστον η συμπόνια και η αλληλεγγύη.
Ας μας αφήσει κάτι καλό αυτή η παράξενη εποχή. Την επόμενη μέρα, εκτός απ’ το να πάρουμε με λαχτάρα τους δρόμους, ας θυμηθούμε να βγούμε από τα σπίτια μας καλύτεροι άνθρωποι!».
