Αυτόπτης μάρτυρας
Δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου και με φίλη, η οποία έχει έρθει για διακοπές στην πατρίδα, από το εξωτερικό, όπου και έχει μεταναστεύσει την τελευταία επταετία, λόγω της οικονομικής κρίσης, επιλέγουμε να περάσουμε 3-4 μέρες σε έναν κοντινό προορισμό από τη Θεσσαλονίκη, και κατά προτίμηση με οδική πρόσβαση.
Η επιλογή σε δημοφιλή προορισμό με ωραίες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά και αμμουδιές. Μόλις 100 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη. Διαμονή σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα οποία η υπογράφουσα τα έχει επισκεφτεί στο παρελθόν, ωστόσο τα επιλέγει τόσο αυτά όσον και τον συγκεκριμένο προορισμό στα άκρα της τουριστικής σεζόν, δηλαδή αρχή και τέλος, κάπου Μάιο και Σεπτέμβριο.
Η τιμή για τα ενοικιαζόμενα ικανοποιητική και πολύ δίκαιη για την ποιότητα που προσφέρουν καθώς και στο σημείο στο οποίο βρίσκονται’ άμεση πρόσβαση στη θάλασσα, σε καφέ, ταβερνάκια, μάρκετ, ωστόσο με αρκετό θόρυβο από διερχόμενα οχήματα, περαστικούς κτλ., λόγω της συγκεκριμένης περιόδου.
«Ξέρετε, ήρθα, τώρα, μέσα στον Ιούλιο, ενώ το ξέρετε, ότι δεν επιλέγω ποτέ τη συγκεκριμένη περιοχή, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού’ επέλεξα εσάς, για να ευχαριστήσω τη φίλη μου». Να ευχαριστηθεί τα μπάνια της, το φαγητό, να απολαύσει ψαράκια και θαλασσινά πλάι στη θάλασσα.
Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Τσούχτρες, άνοστα φαγητά, υψηλές τιμές
Η άφιξη στην περιοχή έγινε μεσημεράκι οπότε και κινήσαμε για μια απογευματινή βουτιά, η οποία ωστόσο έφερε την πλήρη απογοήτευση, όχι μόνο σε εμάς, βεβαίως, αλλά και σε όλους τους λουόμενους, οι οποίοι είτε ήταν στη θάλασσα εκείνη την ώρα, είτε κατέβαιναν και εκείνοι για το απογευματινό τους μπάνιο’ η θάλασσα ήταν γεμάτη τσούχτρες (μέδουσες).
Γεμάτη, με αποτέλεσμα, είτε ρίσκαρε κανείς να μπει και έβγαινε κατατσιμπημένος, είτε δεν τολμούσε καν να βουτήξει, στα κατ’ τα άλλα, δελεαστικά νερά.
Ήρθε η ώρα για το βραδινό’ καθίσαμε σε δημοφιλές ταβερνάκι πλάι στη θάλασσα, τι πιο όμορφη εικόνα, από το να απολαύσεις το ψαράκι σου, το φρέσκο σου ψαράκι, πλάι στη θάλασσα!
Απλές επιλογές, έναν γαύρο τηγανιτό, μια σαρδέλα ψητή, ένα κολοκυθάκι τηγανιτό και μια ντοματοσαλάτα. Με μεγάλη απογοήτευση, διαπιστώσαμε ότι, δυστυχώς, ήταν όλα άνοστα και σίγουρα όχι καλής ποιότητας! Ίσως λίγο η ντοματοσαλάτα να ξεχώριζε. Υψηλές τιμές λοιπόν, με χαμηλή ποιότητα φαγητού, αλλά με καλό σέρβις και ευγενικό προσωπικό!
Η πελατεία στην ταβέρνα, όλοι Βαλκάνιοι.
Σκουπίδια, αδιαφορία και νοοτροπία ξενική
Την επομένη, η θάλασσα εξακολουθούσε να είναι γεμάτη τσούχτρες, με αποτέλεσμα να κατευθυνθούμε σε άλλη παραλία, σε μια απόσταση περί των 25-30 χλμ. Παραλίες γεμάτες, με τα beach bars, την μια ομπρέλα πλάι στην άλλη, και την μια ξαπλώστρα κυριολεκτικά την μία πάνω στην άλλη, εν καιρώ κορωνοϊού. Υπήρχαν και κάποια σημεία ελεύθερα, όπου ο καθένας είχε την δική του ομπρέλα.
Μια οικογένεια Βαλκάνιων, μάζεψε τα πράγματα και τα κουβαδάκια της, για να αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω της ωστόσο, πλαστικά, καλαμάκια, ποτηράκια και ό,τι άλλο δεν το χρειαζόταν πια.
Μέσα στα σκουπίδια ήταν και το σύντομο μονοπάτι που οδηγούσε από το σημείο που άφηνε κανείς το αυτοκίνητό του για να φτάσει στην παραλία.
Το ίδιο βράδυ, παραγγείλαμε από γυράδικο που έφτιαχνε και πίτσα, για πακέτο, δυο σουβλάκια τεμάχια με δυο τρία κομματάκια ντοματούλα στο πλάι. «Δεν βάζουμε ντομάτα» ήταν η απάντηση της νεαρής στο ταμείο, η οποία με κοιτούσε λες και της ζήτησα την Άρτα με τα Γιάννενα.
«Λίγη ντομάτα, βρε παιδιά, χρεώστε την, τι ζητάω, δυο κομματάκια ντομάτα να μου βάλετε στο πλάι».
Την χρεώσανε την ντομάτα, τα δυο κομματάκια που συνόδευσαν τα δυο σουβλάκια!!
Σε κατάστημα με είδη σουβενίρ, το οποίο πουλούσε και αναψυκτικά, ποτά, λίγα τρόφιμα, θαλασσινά είδη κτλ. κάναμε κατανάλωση αγοράζοντας δωράκια, και η κυρία του μαγαζιού μας είπε χαρακτηριστικά «άσε κορίτσι μου, για φυλακή είμαστε, δεν ξέρω γιατί ανοίξαμε, δεν έχει καθόλου κόσμο».
Αναχώρηση νωρίτερα από την προβλεπόμενη ημερομηνία
Δεν πτοηθήκαμε από τις κακοτοπιές και τις όχι και τόσο φιλικές συμπεριφορές των καταστηματαρχών, οι οποίοι κατ’ τα άλλα ασχολούνται με τον τουρισμό, ένα προϊόν τόσο, μα τόσο, ευαίσθητο.
Ωστόσο, οικογενειακές υποχρεώσεις μας άλλαξαν τα σχέδια και έπρεπε να αναχωρήσουμε νωρίτερα, ενημερώνοντας έγκαιρα, ήδη από την προηγούμενη ημέρα το πρωί, την ιδιοκτήτρια των ενοικιαζομένων, ότι θα πρέπει, δυστυχώς να αναχωρήσουμε νωρίτερα από το αρχικό μας πλάνο.
Το δωμάτιο είχε αδειάσει από τις 10 το πρωί, ώστε να προλάβαινε να καθαριστεί, να έμενε κενό, βάσει υγειονομικών πρωτοκόλλων για λίγες ώρες, και να ενοικιαζόταν στον επόμενο πελάτη. Σάββατο πρωί ήταν, περισσότερη κίνηση είχε, η δε ιδιοκτήτρια είχε ενημερωθεί από την προηγούμενη ημέρα το πρωί, ότι το δωμάτιο θα ελευθερωνόταν.
Και από το πρωί της ημέρας αναχώρησης ενημερώθηκαν καθαρίστρια και ιδιοκτήτρια ότι το δωμάτιο θα αδειάσει νωρίτερα μάλιστα από τους νόμιμους κανονισμούς που προβλέπουν αναχώρηση στις 11.00 π.μ., δίνοντας τους ικανοποιητικό χρόνο για τη σχετική προετοιμασία ενοικίασης.
Δεν τους άρεσε βεβαίως η απρόβλεπτη ανακοίνωση περί αναχώρησης, και δεν εκτίμησαν τίποτα βεβαίως’ την ώρα της πληρωμής, έδειξαν έντονη δυσαρέσκεια, ‘χρεώνοντας’ μας το γεγονός ότι φεύγουμε νωρίτερα και δεν μπορούν να νοικιάσουν το δωμάτιο, με αποτέλεσμα να έχουν χάσιμο.
Πληρώσαμε δίχως να πάρουμε απόδειξη και έτσι, για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας, πληρώσαμε και το 60% περίπου, για την ημέρα που έχασαν, όπως μας είπαν, και που τους είχαν ρωτήσει αν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο και είπαν όχι, γιατί δεν ήξεραν ότι θα αποχωρούσαμε…
«Δύσκολοι είναι οι καιροί, τι να κάνουμε και εμείς, πώς θα τα βγάλουμε πέρα…» μας είπαν, αφού πήραν και το εξτραδάκι τους…
Συμπέρασμα
Και επειδή, λοιπόν οι καιροί είναι δύσκολοι, και επειδή, τελικά, ούτε με τα δύσκολα δεν βάζετε μυαλό, αλλά κοιτάτε να βγάλετε τα ‘σπασμένα’ πάνω μας, ε, όχι, κύριοι δεν θα τα βγάλετε τα ‘σπασμένα’ πάνω μας.
Μήπως τελικά σας αξίζει αυτή η ποιότητα – η χαμηλή ποιότητα- τουρισμού που δέχεστε;
Και όσο για εμάς, χάσαμε πέντε, χάσαμε δέκα, χάσαμε είκοσι, χάσαμε ‘χ’ ποσό ευρώ αλλά και την ηρεμία μας’ εσείς, χάσατε εμάς και άλλους τόσους, που με το γνωστό «η καλύτερη ή η χειρότερη διαφήμιση γίνεται ‘από στόμα σε στόμα’»!
