«Η Θεσσαλονίκη, η αφιλόξενη πόλη, πρωτίστως για τους κατοίκους της και συνεπώς και για τους επισκέπτες της.
Μια περίληψη ανοιχτής επιστολής, δεν είναι άρθρο προς κριτική και σχολιασμό, να επισημάνω ότι τα γεγονότα είναι πέρα ως πέρα αληθινά, καταγράφηκε η πραγματικότητα και μόνον. Μια πραγματικότητα που για εμάς τους κατοίκους είναι και καθημερινότητα. Σήμερα, 9 Νοεμβρίου αρχίζει η έκθεση PHILOXENIA, που δυστυχώς, αλλά έπρεπε να μετονομαστεί σε A-Filoxenia.
Εχουμε λοιπόν την ξενάγηση στην πόλη για όλους τους hosted byers, που σημαίνει άνθρωποι του τουρισμού από διάφορες χώρες του κόσμου, που ήρθαν να συμμετέχουν και να «αγοράσουν» το προϊόν μας, που σημαίνει ότι προωθούμε μέσω της Θεσσαλονίκης ίσως και όλη τη Βόρειο Ελλάδα και συνδέουμε με την Ελλάδα γενικότερα σαν τόπο προορισμού. Έχουμε λοιπόν μόνο 2 ώρες 8.30-10.30 για να δούμε αυτήν την κακόμοιρη πόλη. Διότι περί κακομοιριάς πρόκειται, εδώ και αρκετό καιρό- χρόνια, που όσο πάει χειροτερεύει.
Αξιοθέατο Α: το κυκλοφοριακό της πόλης ή κοινώς «το μαύρο μας το χάλι» λόγω διπλο-τριπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, φορτηγών που φορτώνουν και ξεφορτώνουν προϊόντα όταν και όπου θέλουν, μηχανάκια και αυτοκίνητα που οδηγούν ανάποδα, οδηγούν σε πεζόδρομους, παρκάρουν στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις και ράμπες και όλα τα παραπάνω. Τροχαία και Δημοτική Αστυνομία για τα παραπάνω – ανύπαρκτη.
Κάνουμε ένα απολογητικό αστείο για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα και συνεχίζουμε για Άνω Πόλη, που ανάμεσα στις ιστορικές πληροφορίες, περιγράφουμε την εκπληκτική θέα – που δεν μπορούμε να δούμε όμως γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε στο σημείο διότι ο Δήμος άρχισε έργα ανάπλασης την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή αρχίζει η δεύτερη μεγάλη περίοδος της τουριστικής σεζόν και ακόμα έτσι είναι τα σκαμμένα, τα έργα «ανάπλασης».
Αξιοθέατο Β: τα κακάσχημα, βρωμερά και τρισάθλια γκράφιτι που απλώνονται σε όλη την πόλη, σε σπίτια και μνημεία, δεν σχολιάστηκαν πολύ διότι δώσαμε έμφαση στη θέα, όσο μπορούσαμε να δούμε ανεβαίνοντας στα Κάστρα. Κατεβαίνοντας για Κασσάνδρου και Άγιο Δημήτριο , στο ύψος της οδού Αποστόλου Παύλου αρχίζει το μαρτύριο. Κάναμε κυριολεκτικά ΜΙΑ ώρα για να βγούμε στη Λαγκαδά και τον Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Έχω εξαντλήσει όλα τα θέματα, ιστορικά, θεματικός τουρισμός, γαστρονομία, οινοποιεία, νέοι και Θεσσαλονίκη, πολυπολιτισμικότητα (sic), Πανεπιστήμια, αρχαιότητα ως τις μέρες μας, μόνο τη συνταγή για χαλβά δεν τους είπα.
Η οδός Αγίου Δημητρίου ήταν κλειστή, λόγω συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, κλείνοντας την Αγίου Δημητρίου από τις 9.00;;;; το πρωί. Το κλείνω όποτε θέλω, όπου θέλω έναν δρόμο, πρέπει να σταματήσει στην Ελλάδα γενικώς. Καταλαβαίνετε τι γινόταν. Αυτοκίνητα παντού, χωρίς κανένας να ακολουθεί φανάρια, να πηγαίνει όπου θέλει και χωρίς τροχαία για να ρυθμίζει τους σημαντικούς κόμβους. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που ούτε μπορείς να δικαιολογήσεις ούτε να αστειευθείς ούτε να παρακάμψεις.
Είμαι σίγουρη ότι οι καλεσμένοι είχαν αρχίσει να διακρίνουν τους καπνούς που έβγαιναν από τα αυτιά μου, είμαι εξοργισμένη, ντροπιασμένη και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι τελικά, όπως μπήκαμε στο λεωφορείο έτσι βγήκαμε προσπαθώντας να τηρήσουμε το ωράριο, χωρίς να περάσουμε καν από σημαντικά μνημεία, πόσο μάλλον να κατεβούμε να τα επισκεφτούμε. Βγήκαμε Εγνατία από τη Μοναστηρίου και ό,τι είδαμε είδαμε – στο μήκος της Εγνατίας έως την Έκθεση στην Πύλη 1. Και η ωραία τελετή τελείωσε εκεί.
Αξιοθέατο Γ: δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα κλείνουν τον δρόμο. Τα αυτοκίνητα αυτά είχαν ροζ χαρτάκι, που σημαίνει κλήση αλλά ήταν εκεί ακόμη. Ο δρόμος είναι δρόμος που περνάει και η αστική συγκοινωνία (όταν τα καταφέρει προφανώς). Κάποιοι προθυμοποιήθηκαν να σηκώσουν με τα χέρια τα αυτοκίνητα λίγο στο πλάι για να περνούν τα μεγάλα οχήματα!;!: Βλέπετε έχει γίνει αξιοθέατο αυτό το σπορ στην Ελλάδα, με βίντεο στο Υοu tube κλπ. Τα αυτοκίνητα δε, είχαν και ΧΑΡΤΙ με το ΤΗΛΕΦΩΝΟ των ιδιοκτητών μπροστά και άναψαν τα κινητά, ώσπου τελικά ήρθαν οι αναμαλλιασμένοι ιδιοκτήτες – προφανώς γιατί τους ξύπνησαν και τα πήραν.
Αξιοθέατο Δ: Μια τριτοκοσμική, άθλια πόλη που παραπαίει μεταξύ του κυκλοφοριακού, των σκουπιδιών, των γκράφιτι, του παρεμπορίου, των ναρκωτικών και των κλοπών, που ευτυχώς δεν είχαμε την εμπειρία διότι δεν βγήκαμε καθόλου από το λεωφορείο.
Τι κι αν δείχνεις τη πανέμορφη οδό Αριστοτέλους περνώντας όταν γύρω της υπάρχει αυτό το παραπάνω περιγραφόμενο χάλι; Πόσο μπορεί να προσανατολιστεί κάποιος όταν για δύο ώρες βλέπει χαοτική κυκλοφορία και μόνο;
Δυστυχώς μόνο ντροπή ένιωσα σήμερα, η εκπαίδευσή μου είναι τέτοια ώστε να αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις όταν προκύψουν, αλλά ο σημερινός συνδυασμός με ξεπερνάει. Σαν κάτοικος αυτής της πόλης πρώτα πρώτα, είμαι όμηρος της ασχήμιας και όλων των παραπάνω στον τόπο μου και σαν επαγγελματίας του τουρισμού έχω να πω μόνο ΝΤΡΟΠΗ και ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Κάποιοι θα βρουν μπροστά τους την αδιαφορία τους για σημαντικά θέματα της πόλης αλλά τελικά πάλι εμείς οι καημένοι ιδιώτες θα μείνουμε να πασχίζουμε να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, να παλεύουμε με τα τέρατα και η ποιότητα της ζωής μας να φθίνει μέρα με τη μέρα.
Από τους 46 επισκέπτες που είχα στο γκρουπ μου σήμερα, μόνο οι 3 είχαν ξαναέρθει στην πόλη μας. Για πείτε μου, εσείς, αν ήσασταν στη θέση τους και σας ρωτούσαν τη γνώμη σας για τη Θεσσαλονίκη και αν θα την πρότειναν για επίσκεψη, τι θα απαντούσατε μετά από αυτήν την εμπειρία σας; ………..».
Φωτεινή Λυκισά, Ξεναγός και κάτοικος αυτής της πόλης.
